|
|
| 25 марта 2008 |
| 03:14 - Юрко Позаяк - Про слоника
|
ДУМА ПРО СЛОНИКА
Слоника замучили
Кляті москалі
Похилився хоботом
Слоник до землі
"Прощавай же Україно,
Ти ж мій рідний краю!
Безневинно молоденький
Слоник умирає!
Гей! Гей!"
Юрко Позаяк (Юрий Лысенко), 1998
Обращаю внимание на то, что "И" в украинском читается как "Ы".
Слушаю: Artrosis - Black & white dreams
|
|
|
|
| 13 марта 2008 |
| 11:09 - Цемрык Велет
|
Знайшоў у Сеціве вершы Цемрыка Велета.
Калісці я прачытаў яго верш у "Нашай Ніве", у арыткуле, прысвечаным конкурсу маладых паэтаў імя Петраркі.
З таго часу раз-пораз успамінаў гэты верш. А сёння вырашыў пагугліць. І шмат чаго знайшоў "на пачытаць".
Маё паўднёвае мноства...
Увечары вароны ды іншыя крыклівыя постаці
Знаходзяць Мэку ў вартаўнікоў
Мае межакрылы не назіраюць зорнасьці
Ў небе між бітага шкла парнікоў
Цябе могуць знайсьці й адвезьці ў турму
Бо ты чужы ненадзейны сябар
Нейкага там балотнага цэнтру
Дзе я толькі пакупнік і аматар
Падсьвечаны й тыражаваны глухі менск
Дзівіць правінцыялаў ды іншую навалач чысьцінёю
Нават зімою будзе квітнець бэз
Калі гэтага захочуць бамжы й героі
У віхуры танцу любімага спрадвечнага
Пад гвалт калёнак і скрыгатаньне льду
Аддайся мой мая маё да болю елачнае
Колкае ні на што не падобнае — я іду…
Мае скалечаныя й людажэрныя вершы
Ніколі ня стануць прыкметай вялікага красамоўства
Проста сёньня на вуліцы сьнег і першы
Ліст дасланы да цябе, маё паўднёвае мноства!
(Цемрык Велет)
Слушаю: ASP - Weltunter
|
|
|
|
| 07 марта 2008 |
| 21:12 - Торо
|
Множество людей служат государству не как люди, но, как машины, телами. Это действующая армия, милиция, тюремные надзиратели, констебли, добровольные дружины охраны порядка и т. д. Им редко приходится руководствоваться собственными суждениями или нравственным чутьем; они ставят себя в ряд с деревом, глиной, камнем; вероятно, можно изготовить деревянных людей, вполне пригодных для тех же целей. Они вызывают не больше уважения, чем соломенная кукла или комок грязи. Их ценят настолько же, насколько ценят лошадей и собак. Однако именно они обычно почитаются хорошими гражданами.
Другие — большинство законодателей, политиков, судей, министров и высших чиновников — служат государству преимущественно головой; и, поскольку они, как правило, лишены каких-либо нравственных устоев, вполне способны помимо воли служить дьяволу, как Богу.
Очень немногие — герои, патриоты, мученики, реформаторы в полном смысле этого слова и люди служат государству также и своей совестью и потому по большей части вынуждены ему противостоять; с ними государство обходится по преимуществу как с врагами.
Генри Дэвид Торо
«Гражданское неповиновение»
Слушаю: Dark Tranquillity - Insanity`s Crescendo
|
|
|
|
| 06 марта 2008 |
| 19:05 - Полезняаааак!
|
http://data.un.org/
ООН открыла доступ к своим базам данных.
И поиск есть.
И регистрации не надо.
Настроение: Базу гэтую хочаш ты!
Слушаю: The Hollies - Bus Stop
|
|
|
|
| 04 марта 2008 |
| 14:13 - (c)пёрто.
|
Египетский бог Гор, родился 25 декабря от девы Исиды, Лии. Когда он родился, загорелась звезда на востоке при помощи, которой три царя нашли место рождения спасителя. В возрасте 12 лет он учит детей богача, в возрасте 30 лет принял духовное посвящение от человека по имени Анух. У Гора было 12 учеников, с которыми он путешествовал и творил чудеса, исцеляя больных, и ходил по воде. Гор, был известен под многими иносказательными именами такими как: «Свет Божий», «Истина», «Пастырь Божий», «Агнец Господень» и т.д.
Персидский бог Митра. Рожден девой 25 декабря у него было 12 учеников он творил чудеса, а после смерти был захоронен и воскрес через 3 дня. Его называли «Истиной», «Светом» и др. именами. Днем поклонения Митре считалось воскресенье.
Кришна в Индии, рожден девой по имени Деваки, его приход обозначила звезда на востоке, он творил чудеса со своими учениками, а после смерти воскрес.
Фригийский бог Атис. Рожден девой Наной 25 декабря. Распят. Пробыв, в могиле 3 дня воскрес.
Греческий Дионис. Рожден девой 25 декабря. Шествовал и учил людей, творя такие чудеса как, превращал воду в вино. Его называли: «Царь царей», «Единородным сыном Божьим», «Альфой и Омегой» и другими эпитетами, а после смерти он воскрес.
Настроение: Всё уже украдено до нас!
Слушаю: Аццкая Сотона - ПАД ЗHАМЁHАМИ РАГАТОЙ ЖОПЫ
|
|
|
|
| 14 февраля 2008 |
| 23:48 - Старадаўняя гiсторыя беларусаў, або Несур`ёзны канспект строгiх
|
Старадаўняя гiсторыя беларусаў, або Несур`ёзны канспект строгiх падручникаў
Напэўна, шмат хто з вас, шаноўныя чытачы, чуў ці нават трымаў у руках парадыйны падручнік па ўсеагульнай гісторыі, выдадзены на пачатку ХХ стагоддзя талакой супрацоўнікаў расійскага часопіса "Сатирикон". На жаль, як кажуць пракуроры, "момантаў", звязаных з Беларуссю, у гэтай цудоўнай гумарыстычнай кнізе ўзгадана не шмат - хіба што шклоўскае паходжанне Ілжэдзмітрыя II ды нечуваны як па свайму дэмакратызму, так і па глупству прынцып "liberum veto", які згубіў Рэч Паспалітую. Мы ж зараз, прытрымліваючыся сатырыконавай стылістыкi, паспрабуем падрабязней распавесці аб тым, што адбывалася ў мінулым менавіта з нашымі продкамі.
Пачатак часу
Старажытнейшы беларус - архантрап - вылучыўся з жывёльнага свету звыш двух мільёнаў гадоў таму. Кажуць, што адбылося гэта недзе ў Афрыцы, і толькі сто тысяч гадоў назад пад выглядам неандэртальцаў нашыя продкі здолелі пранікнуць на абшары Беларусі. Але хутка вялізны ляднік разбурыў іхныя жытлы і месцы адпачынку, асабліва інфраструктуру на Браслаўскіх азёрах і Нарачы, якая да нашых дзён яшчэ не адноўлена цалкам. Прашчуры разбрыліся па свеце і ў гонар сваёй зледзянелай Айчыны заснавалі Бель-гію, Бел-фаст, Бел-гарад і курорт Кактэ-Бель. На частыя пытанні іншаземцаў, дзе ж яна знаходзіцца, гэтая радзіма беларусаў, тыя горка адказвалі: "Дзе-дзе... У ільдзе!" Так з'явілася дзеканне ў беларускай моўнай традыцыі.
Калі ляднік сышоў, старажытныя беларусы вярнуліся ў свае паселішчы і першым чынам вынайшлі кола і здабылі агонь, бо паганскія богі запатрабавалі штогод падпальваць кола і пускаць яго з гарышча - без гэтага, маўляў, шчасця не чакайце. Разам з тым няма аніякага сумнення ў тым, што менавіта беларусы вынайшлі бульбу. Доўга нашыя продкі прасілі багоў падараваць ім картоплю, бо любімыя бабка і дранікі атрымлiваліся не такімі смачнымі з жыта, проса альбо гароху. Урэшце авалодаўшы бульбай, шчаслівыя бульбашы пабеглі па свеце, каб пахваліцца, і недзе ў Андах ці Кардыльерах згубілі каштоўны клубень. Толькі праз шмат стагоддзяў бульба вярнулася на радзіму ўжо ў якасці імпарту.
А пакуль, застаўшыся без бульбы, беларусы пабедавалі-пабедавалі ды й прыняліся за працу. Па замове Міністэрства культуры для музеяў гісторыі і археалогіі яны ляпілі посуд, выраблялі праколкі, нажы, сякеры і іншыя свярдзёлкі. У вольны час мужчыны малявалi на сценах пячораў зубраў, каб пашанцавала пад час палявання, а iхныя жонкi падмалёўвалi побач буслоў - гэта дапамагала iм пад час іншага палявання, любоўнага. Дарэчы, недзе на мяжы неаліту і бронзавага веку (дзе яна дакладна праходзіла, зараз цяжка сказаць, бо пагранічных слупоў не засталося) нашыя продкі перайшлі ад мацярынска-родавых адносін да патрыярхату. З той пары ў беларусаў Бацька ўсім галава.
Старажытныя княствы
У IV-VIII стагоддзях нашай эры адбылося Вялікае перасяленне народаў, калі розныя плямёны сноўдалі туды-сюды па Еўразіі. Беларусы здолелі скарыстаць момант і палепшыць сваё фінансавае становішча, прадаючы транзітныя візы, што ў сваю чаргу дазволіла ім у хуткім часе арганізаваць першыя княствы. Спачатку іх было два, і сфармаваліся яны вакол буйнейшых гарадоў таго часу - Полацка і Турава. Першы быў названы так у гонар асветніцы Еўфрасiннi Полацкай, назва другога, як вядома, пайшла ад прозвiшча Кiрылы Тураўскага.
Неўзабаве паміж двума княствамі з'явілася трэцяе - Мінскае. У 1067 годзе, апынуўшыся на беразе Свіслачы, князь Усяслаў Чарадзей (знакаміты ваўкалак, які зрабіў у Кіеве першую ў ягонай гісторыі аранжавую рэвалюцыю) быў вельмі ўражаны пітнымі дамамі Траецкага прадмесця і вырашыў заснаваць на другім беразе ракі горад. Заснаваць заснаваў, а назву даць забыўся або проста не паспеў. Так і чухалі б безыменныя менчукі свае патыліцы, калі б аднаго разу ў горад не заехалі турысты з Англіі. Паколькі іншаземец у тыя часы часцей прыходзіў з мячом, чым з фотаапаратам, на крапасныя сцены хуценька павыходзілі хлопцы з дзідамі. "Oh, men!" - загаманілі ангельцы (тыпу, бач ты, колькі мужыкоў). "Мен… Менск! Дык вось як нас у свеце называюць", - узрадаваліся менчукі.
Але найбуйнейшым турыстычным цэнтрам нашага краю ў старажытнасці быў усё ж Полацк. Тут квітнелі гандаль і дэмакратыя. Купцы з усяго свету везлі сюды соль, алей, волава, танныя кітайскія пухавікі ды бытавую тэхніку. Аднойчы, хутчэй за ўсё кантрабандай, у Полацк былі завезены ідэі самакіравання, якія адразу ж палюбiліся месцічам, але не вельмі прыйшліся да спадобы князю. Аднак, зрабіўшы перапіс насельніцтва і высветліўшы, што ў Полацку жыве ажно 10 тысяч чалавек, а гэта роўна на дзесяць тысяч болей, чым у Маскве і Варшаве разам узятых (бо іх у тыя часы наогул не існавала), князь пабаяўся пярэчыць. Ён сабраў у сваёй палаце прадстаўнікоў полацкага люду і сваім дэкрэтам назваў іх вечам.
Веча актыўна вырашала пытанні вайны і міру, ажыццяўляла суд, запрашала на трон князёў і праганяла іх з горада. Праўда, князь, які зусім выпадкова ўзначальваў вайсковую дружыну, мог не згадзіцца з рашэннем веча і прызначыць новых прадстаўнікоў. Нязгодных чальцоў веча, якія не паспелі схавацца ў бульбу, археолагі дагэтуль знаходзяць у навакольных з Полацкам курганах.
Вялікае княства Літоўскае
Спрадвеку беларусы адчувалі цягу да партызаншчыны і падпольшчыны. Таму і назвалі сваю старажытную дзяржаву Вялікім княствам Літоўскім - каб ніхто з сучаснікаў не здагадаўся, а нашчадкам было над чым паразважаць. Амаль што ўсе ўладары княства лічылі яго недастаткова вялікім, а таму ўвесь час расшыралі межы дзяржавы, пакуль яна ўрэшце не ўперлася ў мора як на поўдні, так і на поўначы. Прычым славянскія і балцкія плямёны жылі ў княстве мірна - мо таму, што ў тыя часы яшчэ не быў распачаты векавечны спор аб тым, хто збудаваў Вільню. Канчаткова захапіць кантынент нашым продкам не дазволілі мангола-татары і тэўтонцы.
У тую нестабільную эпоху вялікія князі часта змянялі веравызнанне: пераходзілі з паганства ў праваслаўе, з праваслаўя ў каталіцызм, потым у пратэстантызм альбо вунію. Прызнацца, іхныя паплечнікі не заўсёды паспявалі за імі, за што былі пакараныя смерцю. Потым князі вырашылі, што лепей быць рэлігійна талерантнымі, пакуль зусім не засталіся без паплечнікаў. Ды што там паплечнікі, калі часам нават сваякі станавіліся ахвярамі пачуццяў. Так, у 1382 годзе малады княжыч Ягайла быў так рад сустрэчы са сваім дзядзькай Кейстутам, што літаральна задушыў яго ў абдымках. Каб пазбегнуць братавай ласкі, кейстутаў сын Вітаўт быў вымушаны збегчы з Крэўскага замка, апрануўшыся ў жаночыя строі. Усё астатняе жыццё сваімі мужнымі ўчынкамі ён даказваў зласлоўцам, што не баба.
Адным з такіх подзвігаў быў разгром Тэўтонскага ордэна ў 1410 годзе. Тэўтонцы былі такім ордэнам, які, насуперак усялякаму жаданню, палова Еўропы насіла на сваёй шыі. Іх уварванне ў беларускія землі, як заўжды, праходзіла пад знакам місіянерскай дзейнасці. "Якая некультурная нацыя, - скардзіліся тэўтонцы адзін аднаму, - мы хочам іх заваяваць, а яны супраціўляюцца". З кожным набегам моцна вытоптваючы пасевы, крыжакі так задзеўбалі нашых продкаў, што тыя нават заснавалі горад Дзятлава, а потым наогул падпільнавалі нямецкіх рыцараў пад Грунвальдам і ўчынілі ім Сталiнград.
Залаты век
Аднаго разу (хутчэй за ўсё, гэта было раніцай 1 студзеня 1501 года) вялікі князь Аляксандр Ягелончык прачнуўся і вырашыў: а няхай новае стагоддзе будзе залатым векам айчыннай гісторыі! Сказана - зроблена. Спачатку князь даручыў гэтую далікатную справу Радзівілам. Але тыя занадта шмат часу ўдзялялі пабудове падземных хадоў ды галерэй пад Нясвіжскім замкам, у якіх хавалі сваё ўласнае золата (дарэчы, Радзівілы панакопвалі столькі тунэляў, што Нясвіж стаў першым у свеце горадам, дзе з'явіўся метрапалітэн - толькі замест цягніка па "падземцы" ездзіла карэта). Зрэшты, гэта быў не адзіны ўнёсак Радзівілаў у залаты век. Так, напрыклад, дабудаваўшы Мiрскi замак, яны адразу ж падалi заяву ў ЮНЕСКА на ўключэнне яго ў Спiс сусветнай культурнай спадчыны.
Потым па загаду вялікага князя былі тэрмінова народжаны "тры кіты" залатога века: першадрукар Францішак Скарына, гетман Канстанцін Астрожскі і канцлер ВКЛ Леў Сапега адразу са Статутам 1588 года. У верасні 1514 года непадалёк ад Оршы Астрожскі сустрэў 80-тысячнае маскоўскае войска, якое рушыла на Вялікае княства.
- Ну, - прамармыталі маскоўцы, - паказвайце, што ў вас тут цікавага ёсць.
- А вы не спяшайцеся, хлопцы, - кажа хітры Астрожскі, - заходзьце ў Оршу, размяшчайцеся. І чакайце, мо хутка Заслонаў прыйдзе.
- А хто такі Заслонаў? - збянтэжыліся няпрошаныя госці.
- Э, не, так не скажу! Вы найперш паравоз прыдумайце…
І маскавіты пайшлі вынаходзіць паравоз, што заняло ў іх амаль трыста год. Адказы на зададзеную Астрожскім загадку яны спрабавалі знайсці ў скарынавых кнігах. Але ў Масковіі, як заўжды, здарыўся чарговы энергетычны крызіс, і тамтэйшы цар не знайшоў нічога лепшага, як выкарыстаць кнігі ў якасці энерганосьбітаў, а прасцей - спаліць іх. Вогнішча ад кніг з незразумелымі большасці маскоўскіх месцічаў крывулямі атрымалася вялізнае, але праз некалькі хвілін яно згасла, і ў Маскву вярнулася адвечная зіма.
Беларусь у складзе Рэчы Паспалітай
Пасля Оршы беларусы думалі, што расейцы ўсур'ёз пакрыўдзіліся і яшчэ доўга не завітаюць у гэты край. Але тыя, кіруючыся рускай прымаўкай "Кто прошлое помянет, тот и Кутузов", хутка з'явіліся зноў. У 1558 годзе маскоўскі цар Іван Грозны пад лозунгам "Чужога нам не трэба, але сваё мы возьмем, чыё б яно ні было" распачаў новую вайну, названую для разнастайнасці Інфлянцкай. Такім чынам, на змену залатому веку прыйшло крывавае стагоддзе. Неўзабаве беларусы пачалі недалюбліваць сваіх усходніх суседзяў і з зацікаўленасцю паглядаць на заходніх, што скончылася ў 1569-м люблінскім "шлюбам" з палякамі.
У 1572 годзе памёр, не пакінуўшы за сабой нашчадкаў, апошні прадстаўнік роду Гедымінавічаў Жыгімонт ІІ Аўгуст. Вялікім княствам пачалі кіраваць каралі-гастралёры: падтрымліваючы свае жываты слуцкімі паясамі, прадстаўнікі шведскіх ды саксонскіх манаршых родаў часам прабіраліся скрозь балоты, каб даць параду-іншую сваім беларускім падданым. Тыя ківалі галовамі, а калі кароль ад'язджаў, рабілі ўсё па-свойму - будавалі бажніцы, касілі канюшыну ды цiскалi дзяўчат. Былі, праўда, і выключэнні. Так, нашыя продкі захапляліся мудрасцю і багатым унутраным светам караля Стэфана Баторыя - можа, таму адразу пасля ягонай смерці цела Баторыя было анатаміравана (упершыню ў свеце!) тутэйшымі езуітамі ў каралеўскай рэзідэнцыі ў Гродне.
У сярэдзіне ХVII стагоддзя поўдзень Вялікага княства, як зараз сказалі б, з прома-турам наведалі казацкія загоны Багдана Хмяльніцкага. Яны старанна агітавалі тутэйшых сялян і шляхту далучыць беларускія землі да рускіх, але беспаспяхова. Так што далучаць да Расіі прыйшлося Украіну. А нашыя продкі яшчэ 150 год супраціўляліся любові, прынесенай на штыках з усходу, відаць, разумеючы, што ў новай вялікай краіне ім застанецца хіба што плесці лапці ды займацца культывацыяй польскіх класікаў. Але час няўмольна ішоў, і эпоха рыцараў скончылася якраз у той дзень, калі надыйшла эпоха хамаў. А хам, нават закаваны ў браню, - ён і ёсць хам.
Кажуць, прыйшоўшы ў наш край, Напалеон Банапарт, каб прыцягнуць на свой бок мясцовы люд, абяцаў узнавіць Рэч Паспалітую ў межах 1772 года. У Віцебску ён уваткнуў сваю шаблю ў зямлю і сказаў: "Усё, мусье мае, кампанія 1812 года скончана!" Але, паблукаўшы па шагалаўскіх мясцінах і досыць насыціўшыся славянскім базарам, ён засумаваў і пайшоў на Маскву. А ягоныя тылавікі загадалі беларусам забяспечваць імператара французскімі булкамі з каштанамі ды жабамі, што аказалася для цывілізацыі бульбы зусім непрымальным, так што нашыя продкі зноўку ўзяліся за вілы.
Тут і прыйшоў канец Банапарту, а таксама скончылася старадаўняя наша гісторыя, і разам з ёй жартачкі. Для беларусаў пачынаўся сур'ёзны, амаль двухсотгадовы, перыяд барацьбы за права людзьмі звацца. У гэтай барацьбе нашых продкаў падтрымлівала думка аб тым, што мільёны і тысячы год таму на гэтай зямлі жылі, але зніклі магутныя дыназаўры, маманты ды калматыя насарогі, а вось простыя беларусы ўсё жывуць. Бо неўміручыя.
Автор: Хрыстафор ХІЛЬКЕВІЧ
http://www.tio.by/cgi-bin/newspaper.cgi?t=text&id=1032
Слушаю: Народны Альбом - Край, ты мой край...
|
|
|
|
| 23 сентября 2005 |
| 14:03 - Интриганы, мать их!
|
Среди страйкеров начались интриги... Вот так и умирают клубы/тусовки/движения. 
|
|
|
|
| 20 сентября 2005 |
| 14:11 - CTF
|
Нет, всё-таки играть в CTF в варианте "команда А против всех остальных" - сущее избиение младенцев.
Говорю, как командир младенцев. 
|
|
|
|
| 06 сентября 2005 |
| 11:55 - Заметки на полях.
|
Да. играть с "китаем" против полноценных приводов за 300$ - редкостный мазохизм. Если в "реале" у охотничьего ружья есть шансы против автомата, то у страйкбольных "стволов" отсутствует отдача, т.е. можно просто засыпать укрытие противника сотней шариков - хоть один да попадёт. 
Вывод - если собрался с "китаем" выходить на игру, где будут привода - готовь камуфляж, "лешего" и мажь морду лица краской. Потому как единственная твоя надежда - спрятаться в кустах и пристрелить противника в спину. 
|
|
|
|
| 25 февраля 2005 |
| 14:37 - В музей маразма:
|
Найдено на forum.brest.by
| Цитата |
Я считаю демократия - это многочисленное переплетение расс, национальностей, цветов кожи, религий и прочего. Ты у нас в Бресте негра увидишь? Считаю это редкость. На улице услышишь франзускую речь, английскую..НЕТ? ну, не удивляйся..Демократии у нас нету. Знаешь как прикольно? Заходишь в метро, в вагон, садишься рядом с негром..Слышишь, рядом французы о чем то спорят. Демократия - это привлечения в страну иностранной рабочей силы, которые будут работать за гораздо меньшие деньги, нежели гражданин данной страны. Итог: выгода предпринимателю, который нанимает иностранцев в качестве рабочей силы, меньше уходит на з.п. . Заметь, во франции пособие по безработице около 1000 евро. Там очень много арабов и всяких нигретосов из африки, которые работают за пол цены нежели французы. Кому плохо? Ни кому. Все довольны.
А то, что ты про проституток, негров и гомиков городишь, тут ты не прав.
В Демокр.странах проституция лигализована. Владельцы интим клубов и барделей платят определенный налог государству за содержание барделя. Кому плохо? Ни кому..Меньше разборок, убийств, грязных и зараженных проституток. Ты можешь без страха идти расслабиться в интим клуб не опасаясь посещения венеролога. Негры - эти люди вносят некий колорит в общество, разнообразность в повседневную реальность. Гомики - это тоже люди. Я бы им еще деньги платил за то, что они гомики. Это - демократия
|
|
|
|
|
| 21 января 2005 |
| 15:13 - Адресно.
|
Не помешает иногда и менять пароли на форум, тем более если:
а) Тебе точно известно, что другим известен этот пароль.
б) Ты ведёшь журнал, закрытый от этих "других".
Самым слабым местом любой защиты является человек! © неизвестный хакер
|
|
|
|
| 11 декабря 2004 |
| 11:59 - Думаю...
|
Недавно в голову забралась непрошенная мысль: если человек ведёт дневник в онлайне - он надеется, что этот дневник кто-нибудь прочитает, так? Зачем тогда закрывать свой дневник для всего света? 
|
|
|
|
| 14 августа 2004 |
| 22:38 - !!!
|
Дааа... Гессе под "Агату Кристи" - это нечто! "Степной Волк" удивительным образом коррелирует с "Декадансом", на выходе получается нечто опасное для неподготовленного разума. 
|
|
|
|
| 04 августа 2004 |
| 12:05 - Интересно...?
|
Сегодня пришла мысль: могут ли религиозные течения страдать от чего-то, по своей механике подобного "вырождению генофонда"?
|
|
|
|
| 05 июля 2004 |
| -= Запись закрыта =- |
Для получения доступа к закрытым записям обратитесь к автору дневника.
|
| |
|
| 21 февраля 2004 |
| 00:12 - Ходють СЛУХИ тут и там...
|
Ходят слухи... Сегодня узнал, что по Минску ходят слухи о развале Guardian. Дамы и господа! Это - неправда! Guardian сейчас живее всех живых! Только без меня, но это - частности.
|
|
|
|
|
|
